ابزار هدایت به بالای صفحه

ریچارد هاس که درباره بیانیه لوزان گفته بود «به گونه‌ای خوشاینده از این بیانیه حیرت‌زده شدم و دستاورد این بیانیه از آنچه انتظار داشتم، اساسی‌تر و قابل توجه‌تر است»، در پراجکت سیندیکیت نوشت: متن بیانیه در کنار اینکه چندین مسئله را حل کرده، چندین سؤال را هم بی‌پاسخ گذاشته است. در حقیقت هنوز موضوعات مهمی باید حل شود. ما به این حقیقت که بحث واقعی درباره توافق هسته‌ای ایران شروع شده است، نزدیک شده‌ایم. اولین مشکل در 90 روز بعدی خودش را نشان می‌دهد. آن چه که در چارچوب موقت اعلام شده است، توافق نهایی و جامع قرار است در پایان ماه ژوئن به دست بیاید. ممکن است مذاکره کنندگان زمانی که به کشورشان برمی‌گردند حس و ذهنشان به آسانی تغییر کند چون با انتقادات دولت‌ها و افکار عمومی‌شان رو به رو می‌شوند. در حال حاضر هم تفاوت معناداری میان آنچه که ایالات متحده و طرف ایرانی بر سر آن مذاکره کرده‌اند، وجود دارد.
وی می‌نویسد: دومین نگرانی درباره مسائلی است که همچنان لاینحل باقی مانده‌اند. شاید دشوارترین آنها زمان‌بندی لغو تحریم‌های اقتصادی است که بزرگترین نگرانی ایران است. اما این تحریم‌ها بزرگترین اهرم علیه رفتار ایرانی‌ها بوده است. این مسئله به این معنا است که بسیاری از افراد در ایالات متحده و اروپا می‌خواهند این تحریم‌ها تا زمانی که ایران به بزرگترین تعهداتش عمل کند، بر سر جای خود باقی بمانند.
هاس می‌افزاید: سومین عامل شک و نگرانی طرفین متفاوت، در موافقت با هرگونه توافق بلندمدت است. عدم قطعیت در ایالات متحده بیشتر است.